therealdesign

Σημαντική συνεύρεση προοδευτικών κεντροαριστερών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων το Διατλαντικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης.   
Ενώνουν δυνάμεις και προτείνουν...
Υπό την σκέπη της Δανέζας Π/Θ και συνδιοργανωτές το Policy Network και το Center for American Progress, δύο κατ΄ εξοχήν έγκυρων προοδευτικών Think Tank απο τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, και με συμμετοχή πολιτικών ηγετών, ακαδημαϊκών, προοδευτικών πολιτικών για ένα διήμερο συνέδριο κριτικής διαβούλευσης και ανταλλαγής απόψεων και προτάσεων. Το ζητούμενο το πως η σύγχρονη κεντροαριστερά θα σταθεί στο ύψος των προκλήσεων που αντιμετωπίζει με την ανάπτυξη που δεν έρχεται, την επαπειλούμενη κοινωνική σταθερότητα και την χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Με πειστικές, ρεαλιστικές και αποτελεσματικές προτάσεις.

Κυκλοφόρησε μάλιστα και ειδική έκδοση με τίτλο "Πολιτικές για την Ανάπτυξη, Σταθερότητα και Μεταρρύθμιση" με αντίστοιχα πολιτικά σημειώματα θέσεων και προτάσεων.

Είναι σημαντική η συμμετοχή του (με Ελληνίδα μητέρα) John Podesta,  ισχυρού Προσωπάρχη του Λευκού Οίκου επί Κλίντον, ιδρυτή και Προέδρου του Center for American Progress (Κέντρου για την Πρόοδο της Αμερικής), του πιο προοδευτικού αμερικανικού οργανισμού που ακολουθεί τις αρχές , αξίες και παραδόσεις του Ρουσβελτ και του Μαρτιν Λουθερ Κινγκ.
Από την Ελλάδα συμμετέχει με ομιλία αλλά και με άρθρο στην αντίστοιχη έκδοση η Άννα Διαμαντοπούλου ως Πρόεδρος του ευρωπαϊκού think tank τo «ΔΙΚΤΥΟ».

Τα υπόλοιπα μέλη του πάνελ:

Mια σύντομη παρουσίαση της ομιλίας που έδωσε η Άννα Διαμαντοπούλου ως Fisher Family Fellow στο Πανεπιστήμιο Harvard στις 23.10.2012 με τίτλο "Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι η Ελλάδα σε κίνδυνο" βρίσκεται δημοσιευμένη στο website του Belfer Center Του "J.F. Kennedy School of Government"

Η παρουσίαση βρίσκεται εδώ (στα αγγλικά): http://belfercenter.ksg.harvard.edu/publication/22586/europe_at_a_crossroads.html?breadcrumb=%2Fproject%2F61%2Ffuture_of_diplomacy_project

Σημεία από την ομιλία στο Πανεπιστήμιο Harvard:

«Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι η Ελλάδα σε κίνδυνο»

Ευρώπη: Ενοποίηση ή Διάλυση

Η Άννα Διαμαντοπούλου επεσήμανε πως η Ευρώπη έχει να διαλέξει ανάμεσα σε βαθύτερη ενοποίηση ή τη διάλυση.

Τόνισε πως πιστεύει ότι θα υπερισχύσει η τάση για ενοποίηση για δυο λόγους :

Το τεράστιο κόστος της διάλυσης, «σύμφωνα το γερμανικό Think tank “Prognos”, η έξοδος από το ευρώ 4 μόνο  χωρών, της Ισπανίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα κόστιζε τη παγκόσμια οικονομία 17,2 τρισεκατομμύρια ευρώ σε απώλειες ανάπτυξης έως το 2020»

Και το γεγονός ότι η ενοποίηση αποτελεί το στρατηγικό συμφέρον των Ευρωπαϊκών χωρών,

«Χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Ευρωπαϊκές χώρες θα έχουν ένα δύσκολο έως αμελητέο ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Το 2050 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αριθμεί 9 δισεκ. ανθρώπους και η Ευρώπη θα αποτελεί μόνο το 7%, από το 20% που αποτελούσε στη δεκαετία του ’50. Οι μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές χώρες θα αντιπροσωπεύουν το πολύ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού το 2050, ενώ το ΑΕΠ της Ευρώπης θα αποτελεί τότε μόνο το 10% του Παγκόσμιου ΑΕΠ από 30% που ήταν στα 1950» επεσήμανε.

•    Η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία που να πείσει  πως  περισσότερη Ευρώπη σημαίνει ευημερία και σταθερότητα
•    Η Γερμανία χρειάζεται να αλλάξει για να παίξει το ρόλο που της αναλογεί
Παρατήρησε πως η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία.  Καμία χώρα όμως μόνη, ούτε η κραταιά Γερμανία δεν μπορεί να υπαγορεύσει του κανόνες για την Ενωμένη Ευρώπη.
Η Γερμανία παίζει σήμερα το σημαντικότερο ρόλο. Ωστόσο παρά την ισχύ της έχει καταφέρει το τελευταίο διάστημα να απομονωθεί χάρις στην πρόσφατη Ευρωπαϊκή πολιτική της. «Μοιάζει σήμερα με έναν απομονωμένο γίγαντα».

«Αντί να δείχνει με το δάκτυλο ή να ελέγχει αν οι άλλοι συμμορφώνονται με τους κανόνες χρειάζεται να οικοδομήσει συναινέσεις, να πείσει τις κυβερνήσεις και τους πολίτες της Ευρώπης και έτσι να κερδίσει το σεβασμό τους»

«Είναι αλήθεια», επεσήμανε, «πως πρόσφατα η Γερμανίδα Καγκελάριος και άλλοι γερμανοί πολιτικοί, στέλνουν σήματα αλλαγής της στάσης τους. Αποκλείουν τώρα μια έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, ενώ μιλούν ανοικτά για μια πιο ενωμένη Ευρώπη αλλά δε μοιάζει να έχουν ένα σαφές πρόγραμμα για ανάπτυξη. Αυτά είναι θετικά σήματα αλλά δεν αρκούν.»

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη, το φάντασμα της διχόνοιας και του φόβου, της δυσπιστίας και του μίσους, το φάντασμα παλιών στερεοτύπων και εχθροτήτων που ξαναγεννιούνται.»

«Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η κρίση και η άνοδος των άκρων στην Ευρώπη χρειαζόμαστε ελπίδα και εμπιστοσύνη, απαιτείται μια νέα αφήγηση. Η Ευρώπη αναζητεί ηγεσία η οποία θα προτείνει ένα νέο σχέδιο και μια νέα αφήγηση για την Ευρώπη που θα περιλαμβάνει:

1.    Ειρήνη (η σημαντικότερη ως τώρα κατάκτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης)
2.    Ένα νέο γεωπολιτικό ρόλο για την Ευρώπη
3.    Δημοκρατία (Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αυξημένη δημοκρατική νομιμοποίηση στη λήψη αποφάσεων)
4.    Οικονομική δημοκρατία με την τιθάσευση του χρηματοπιστωτικού τομέα.
5.    Ανάπτυξη δίκαια μοιρασμένη.»
  
Οι τύχες της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι συναρτημένες με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία. Η φύση της κρίσης και η στενή διασύνδεση των οικονομιών  απαιτούν μια νέα μορφή διεθνούς κατανόησης και συντονισμένης δράσης για να υπερνικηθεί η παγκόσμια οικονομική επιβράδυνση.

Η Α.Δ. επεσήμανε πως ακόμη και αν η Γερμανία υπερνικούσε την απέχθεια της για αύξηση του Ευρωπαϊκού χρέους ή για τύπωμα χρήματος, ώστε να δοθεί μια αναπτυξιακή ώθηση, αυτό δεν θα αρκούσε. Θα έδινε προσωρινή ώθηση, όμως τα προβλήματα θα επανέρχονταν αφού μένουν άλυτες οι διεθνείς οικονομικές ανισορροπίες.

«Χρειάζεται μια παγκόσμια συνεννόηση στα πλαίσια των G20», τόνισε και προέβαλε την πρόσφατη πρόταση του πρώην βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος προτείνει τις εξής συντονισμένες σε διεθνές επίπεδο ενέργειες :

Ο κ. Μπράουν παρατηρεί πως η αναπτυξιακή ώθηση, η τόνωση της παγκόσμιας ζήτησης δεν μπορεί να προέλθει ούτε από τους καταναλωτές στη Δύση οι οποίοι δε διαθέτουν σήμερα αρκετό εισόδημα ώστε να συνεχίσουν να καταναλώνουν όπως πριν αλλά ούτε κι από τους Ασιάτες παραγωγούς οι οποίοι χρειάζονται αγοραστές για τα προϊόντα τους.

Θεωρεί πως επειδή ο πληθωρισμός είναι γενικά χαμηλός θεμιτή μια τόνωση της ζήτησης στη Δύση με συντονισμένες ενέργειες των κυβερνήσεων με τις κεντρικές τράπεζες (δεν αποκλείει και το τύπωμα χρήματος). Η Κίνα θα μπορούσε να τονώσει την κατανάλωση στο εσωτερικό της, ώστε να δώσει διέξοδο στην τοπική παραγωγή που βρίσκει μειωμένη  διέξοδο στις φθίνουσες εξαγωγές προς τη Δύση, ώστε να διατηρηθούν ή να αυξηθούν οι εισαγωγές από τη Δύση.

(Gordon Brown, “Europe risks going the way of Japan”, Reuters Blogs, 14.09.12, http://blogs.reuters.com/great-debate/2012/09/14/europe-risks-going-the-way-of-japan/)

Μνημόνιο - Οι επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα

Για τις επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα, τόνισε πως η γρήγορη δημοσιονομική προσαρμογή «δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην ελληνική κοινωνία, αυξάνονται δραματικά  η φτώχια και η ανεργία, δεσπόζουν η ανασφάλεια και αβεβαιότητα για τις πιο βασικές ανάγκες της καθημερινής ζωής και ταυτόχρονα ζούμε την άνοδο των άκρων και του λαϊκισμού, ενώ για πρώτη φορά ένα νέο-ναζιστικό κόμμα μπαίνει στην ελληνική Βουλή τη στιγμή που η εμπιστοσύνη των πολιτών προς όλα τα πολιτικά κόμματα καταρρέει. Για αυτό όταν λέω πως υπάρχει κίνδυνος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, δεν μιλάω για μια θεωρητική πιθανότητα, ο κίνδυνος είναι ήδη στο κατώφλι μας, απειλεί όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και τη βιωσιμότητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.»

Η σημερινή κυβέρνηση – τα νέα μέτρα λιτότητας

Χωρίς ένα συνολικό σχέδιο Ελλάδας-Ευρώπης θα βυθιστούμε βαθύτερα στην ύφεση και στην ανεργία

«Η σημερινή τρικομματική φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση,  μέσα σε ένα συγκριτικά ευνοϊκότερο Ευρωπαϊκό κλίμα , ετοιμάζεται να συμφωνήσει την εφαρμογή ενός ακόμη προγράμματος λιτότητας, εξίσου φιλόδοξου και πιο σκληρού από τα προηγούμενα. Οφείλει  ακόμη να υλοποιήσει δυο σημαντικές μεταρρυθμίσεις: του κρατικού μηχανισμού και της φορολογίας, οι οποίες επείγουν από καιρό.
Κατά τη γνώμη μου αν συνεχίσουμε με την πεπατημένη μέθοδο και ρυθμούς, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, μετά την εμπειρία τριών χρόνων, χωρίς δηλαδή μια συνολική προσέγγιση των προβλημάτων, με πρώτα απ’ όλα: τη ρευστότητα της οικονομίας, τη βιωσιμότητα του χρέους και την  ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων με πόρους είτε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είτε από την Ευρωπαϊκή επιτροπή, δε θα πετύχουμε τίποτα άλλο από την αύξηση της ανεργίας και της ύφεσης. Το ελληνικό κοινοβούλιο οφείλει αυτή τη φορά να απαιτήσει, όταν θα ψηφίζει τα νέα μέτρα, να έχει μπροστά του μια ακριβή ποσοτική αποτίμηση από το Υπουργείο Οικονομικών των επιπτώσεων του κάθε μέτρου στην ύφεση ή στην ανάπτυξη.»

«Αυτό ένα κρίσιμο ζήτημα. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σύμφωνο Ανάπτυξης για το Νότο. Η ελληνική οικονομία και κοινωνία χρειάζονται: Ανακούφιση, Αναδιάρθρωση, Ανάκαμψη όπως έκαναν οι ΗΠΑ με το «New Deal» του Ρούζβελτ το 1933. Παράλληλα με τις διαρθρωτικές αλλαγές και τη δημοσιονομική προσαρμογή που προβλέπονται στο μνημόνιο πρέπει να διασφαλίσουμε την ανακούφιση και τη στήριξη των άπορων και των ανέργων και την οικονομική ανάκαμψη. Ένα τέτοιο Σύμφωνο σημαίνει και μια νέα συμφωνία με τους εταίρους μας που θα περιλαμβάνει μέτρα για τη βιωσιμότητα του χρέους, ρευστότητα και πόρους που θα επιτρέψουν την επανεκκίνηση της Οικονομίας.»

Λάθη της τρόικας και δικά μας

«Κοιτάζοντας στα τελευταία χρόνια θεωρώ πως το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής περιείχε σημαντικά σφάλματα.
Η τρόικα έθεσε πολύ φιλόδοξους στόχους.
Το ΔΝΤ παραδέχτηκε πρόσφατα πως υποτίμησε πόσο μεγάλη ύφεση θα προκαλούσε η δημοσιονομική προσαρμογή στην Ελλάδα. Παραδέχτηκε πως έχει ευθύνη γιατί δεν επέμεινε σε περισσότερες περικοπές δαπανών αντί για μέτρα που περιόριζαν το διαθέσιμο εισόδημα.

Με βάση τις προβλέψεις της τρόικα η Ελλάδα θα μπορούσε ήδη να δανείζεται στις αγορές. Απέχουμε πολύ από αυτό.
Η τρόικα αντιμετώπισε τη χώρα σαν να πραγματοποιούσε την αναδιάρθρωση μιας εταιρείας, ξεχνώντας πως δεν μπορείς να ζητάς σε έναν ολόκληρο λαό να ακολουθεί οδηγίες σαν να ήταν υπάλληλοι μιας εταιρείας. 
Αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες δεν διευκόλυναν το έργο μας όταν συχνά διαλαλούσαν ή απειλούσαν πως η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ. Αυτό δεν είναι το κλίμα που ευνοεί τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες οι στόχοι δεν ήταν ρεαλιστικοί από την αρχή.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, αποτύχαμε να δούμε το βάθος του προβλήματος στην αρχή. Προχωρήσαμε αργά, με ήπια μέτρα στην αρχή της κρίσης και αργότερα αναβάλαμε τις δύσκολες αποφάσεις. Οι περισσότεροι υπουργοί αρνήθηκαν να υιοθετήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Ακόμη χειρότερα επιβάλαμε μέτρα που δεν ήταν κοινωνικά δίκαια, ενώ αποτύχαμε στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Η κυβέρνηση σπατάλησε και σπαταλά πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, δυνάμεις και πόρους.
Η υπομονή και η εμπιστοσύνη των πολιτών εξανεμίστηκε.»

Διδάγματα από τη διαχείριση της κρίσης

«Αν με ρωτήσετε ποια είναι τα 4 πράγματα που διδάχτηκα από τη διαχείριση αυτή της κρίσης.
•    Πρέπει κανείς να δρα ακαριαία
•    Τα σκληρότερα μέτρα πρέπει να εφαρμόζονται στην αρχή της κρίσης
•    Πρέπει να πιστεύεις και να στηρίζεις δημόσια τις αποφάσεις που λαμβάνονται, αν θέλεις και οι άλλοι να πιστέψουν στο σχέδιο σου και να σε στηρίξουν.
•    Κάθε δημόσια δράση χρειάζεται λαϊκή υποστήριξη. Πρέπει κάθε στόχος όσο δύσκολος κι αν είναι να  εμπνέει εθνική υπερηφάνεια και είναι κοινωνικά δίκαιος.»

Του Βασίλη Σκουρή:
Τη μετεξέλιξη της «Κίνησης των 58» σε νέο κόμμα, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ζητά με συνέντευξή της στο Real.gr η Άννα Διαμαντοπούλου. Η πρώην υπουργός επισημαίνει ότι οι πολίτες που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι, ζητούν ένα νέο φορέα που θα μιλήσει καθαρά για το πρόβλημα της χώρας και θα παρουσιάσει μια αξιόπιστη πρόταση για την ανόρθωσή της.

«Το νέο δεν μπορεί να προκύψει σε καμία περίπτωση από το απλό άθροισμα των παλιών και φθαρμένων δομών» επισημαίνει και αναφερόμενη στην «Κίνηση των 58» προτείνει: «Θεωρώ λοιπόν ότι το εγχείρημα παίρνοντας υπόψη την πραγματική «ανάγκη» των πολιτών, πρέπει να μετεξελιχτεί θέτοντας με καθαρό τρόπο το διακύβευμα του νέου κόμματος προς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και επ΄ αυτού να κληθούν να τοποθετηθούν όλοι, και κυρίως βεβαίως οι δύο αρχηγοί.

Όπως τονίζει η κυρία Διαμαντοπούλου:

• «Ο νέος πόλος που θα δημιουργηθεί πρέπει από την αρχή να έχει χαρακτηριστικά αυτονομίας και να μην θεωρηθεί κυβερνητικό συμπλήρωμα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Αντίθετα πρέπει να δημιουργηθεί για να πρωταγωνιστήσει.
• Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
• Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
• Να υπάρξει ώστε να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που έχει ανάγκη η χώρα μας. Να λειτουργήσει ως καταλύτης για την εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού συστήματος.
• Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το "ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά", ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους.
• Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020».

Η πρώην υπουργός εκτιμά ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι στη χώρα συντελείται ένα παραγωγικό έγκλημα αφού απουσιάζουν οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες σε συνδυασμό με πολιτικές υποστήριξης των φτωχών και των αδύναμων θα μπορούσαν να αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα. «Όλα μοιάζουν να έχουν ως στόχο τη διάσωση των κομμάτων και όχι της χώρας» επισημαίνει και τονίζει ότι ως Ελληνίδα αισθάνεται εθνική προσβολή για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η τρόικα και τον τρόπο η κυβέρνηση διαπραγματεύεται μαζί της.

Διαβάστε τη συνέντευξη της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου στο Real.gr

Ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρώην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας Ρομάνο Πρόντι, του εστάλη η ακόλουθη επιστολή:
 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Αθήνα 25 Ιανουαρίου 2012

Αγαπητέ Romano,

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιταλία βιώνουν μια βαθιά κρίση με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην εθνική κυριαρχία, στη λειτουργία της δημοκρατίας, αλλά κυρίως στη ζωή των ανθρώπων και την προοπτική των μελλοντικών γενεών

Είναι πλέον εμφανές ότι η κρίση αυτή αφορά το σύνολο της Ευρώπης και απλώνει τα πλοκάμια της σε χώρες μικρές και μεγάλες. Η λύση και η κάθαρση του δράματος που όλοι βιώνουμε, για το οποίο φυσικά η κάθε χώρα έχει τη δική της ευθύνη, δεν μπορεί να έρθει, παρά μόνο μέσα από συνολική ευρωπαϊκή παρέμβαση και μέσα από λύσεις που θα οδηγούν σε ένα πειστικό για την αποτελεσματικότητά του ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης.

Σήμερα η Ευρώπη διέρχεται μια κρίση θεσμών στα όρια του ευτελισμού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν υπάρχει. Το δικαίωμα πρωτοβουλίας της δεν ασκείται. Η ισορροπία χωρών στο επίπεδο της διοίκησης έχει δημιουργήσει μια παραλυτική γραφειοκρατία. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχεδόν δεν ακούγεται. Το Συμβούλιο Κορυφής έχει συρρικνωθεί στην αρχή της πλέον οικονομικά ισχυρής χώρας, της Γερμανίας.

Όλοι εμείς που συμμετείχαμε στην εθνική και ευρωπαϊκή πολιτική οφείλουμε να διαβάσουμε προσεκτικά την ιστορία και να δούμε και ταυτόχρονα να προβλέψουμε το μέλλον. Μια Ευρώπη με ταπεινωμένους και στα όρια της φτώχειας δεκάδες εκατομμύρια πολίτες δεν μπορεί να πιστεύει ούτε στη ευημερία ούτε στην ειρήνη.

Σημεία ομιλίας Άννας Διαμαντοπούλου, Προέδρου του ΔΙΚΤΥΟΥ,  στις 05.09.13 στο Βερολίνο, στο συνέδριο Μ100 Sanssouci Colloquium 2013 με  θέμα «Τα ΜΜΕ καταστρέφουν την Ευρώπη;» :

· Τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους κατά τη διάρκεια της κρίσης συνέβαλαν  στην απομάκρυνση των πολιτών από την ιδέα του «ανήκειν» σε μία ευρωπαϊκή οικογένεια.

· Εφόσον δεν έχει σχηματιστεί ακόμα ένας "ευρωπαϊκός δήμος", με την έννοια ενός συνόλου πολιτών που σκέφτονται και αποφασίζουν από κοινού για τα θέματα που τους αφορούν, ουσιαστικά  δεν μπορούν να υπάρξουν Ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, με την εξαίρεση των μέσων που αφορούν τον μικρόκοσμο των Βρυξελλών.

· Τα ΜΜΕ είναι προφανές ότι αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως καταναλωτές. Λειτουργούν ως εθνικές επιχειρήσεις και ως εκ τούτου αντιδιαστέλουν το εθνικό με το ευρωπαϊκό, δημιουργώντας πολλές φορές την έννοια της αντιπαλότητας με την Ευρώπη.

· Ό,τι  θετικό συμβαίνει έχει πάντα σχέση με τις εθνικές κυβερνήσεις ενώ ό,τι αρνητικό συμβαίνει έχει σχέση με την Ε.Ε..

· Τα ΜΜΕ εύκολα επενδύουν στην αναπαραγωγή στερεοτύπων. Αυτό γίνεται εύκολα με τελείως διαφορετικούς τρόπους, με χιούμορ, σάτιρα, ιστορικά δεδομένα,  και φυσικά πουλάει όταν το εθνικό μας στερεότυπο είναι θετικό ενώ των άλλων αρνητικό.

· Η εποχή του ίντερνετ έχει αλλάξει το ρόλο των κλασσικών ΜΜΕ. Το ίντερνετ έχει καθιερωθεί ως το κύριο ειδησεογραφικό μέσο ενημέρωσης ενώ οι εφημερίδες πλέον, ως κύριο ρόλο, έχουν την ανάλυση των γεγονότων. Οι αναλύσεις αυτές στις περισσότερες χώρες είναι εθνοκεντρικές ενώ σε καμία περίπτωση δε προσπαθούν να αναδείξουν την ευρωπαϊκή διάσταση και την έννοια του ανήκειν στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

· Το γεγονός ότι δεν έχει γίνει καμία αποτελεσματική επένδυση στον τομέα της εκπαίδευσης ώστε να καλλιεργηθεί η αίσθηση ότι οι πολίτες πέρα από την εθνική τους ταυτότητα έχουν και την ευρωπαϊκή, αντανακλάται άμεσα στα ΜΜΕ.

· Η περίπτωση της Ελλάδας: Τα λαϊκιστικά ΜΜΕ της Ελλάδας και των άλλων χωρών, κυρίως της Γερμανίας, διαδραμάτισαν πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός πολεμικού κλίματος στο επίπεδο της κοινής γνώμης της Ελλάδας και της Γερμανίας. Το αρνητικό κλίμα στη κοινή γνώμη και στις δύο χώρες τροφοδοτείται καθημερινά από εύκολα πρωτοσέλιδα κάνοντας δύσκολο το έργο των κυβερνήσεων και δημιουργώντας τεράστια καχυποψία, εσωστρέφεια, αμφισβήτηση που δεν επιτρέπουν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να δουλεύουν για το συμφέρον της ευρωπαϊκής οικογένειας ενώ καλλιεργούν στους πολίτες την αίσθηση ότι εξυπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα των ΑΛΛΩΝ (οι ισχυροί για τους αδύναμους και οι αδύναμοι για τους ισχυρούς).

Η Άννα Διαμαντοπούλου συμμετείχε, στις 15 Φεβρουαρίου, στις εργασίες του Συνεδρίου με τίτλο «Οι κοινωνικές πολιτικές και οι πολιτικές απασχόλησης για μία δίκαιη και ανταγωνιστική Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στο Δουβλίνο.

Το Συνέδριο διοργάνωσε ο αρμόδιος οργανισμός της Ε.Ε. για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας, Eurofound, στο πλαίσιο της Ιρλανδικής Προεδρίας της Ε.Ε. Τις εργασίες άνοιξε ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας E.  Kenny.

Η  Άννα Διαμαντοπούλου προήδρευσε της συζήτησης με θέμα «Ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς: Το μέλλον του κοινωνικού μοντέλου της Ευρώπης». Ομιλητές ήταν: ο Ευρωπαίος Επίτροπος για θέματα Απασχόλησης, Κοινωνικών Θεμάτων και Κοινωνικής Ένταξης L. Andor, η Ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Απασχόληση και τα Κοινωνικά Θέματα P. Beres, η Γενική Γραμματέας της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (European Trade Union Confederation) B. Segol, ο Γενικός Διευθυντής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Επιχειρήσεων (Business Europe) M. Beyrer, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής St. Nilsson και ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Βερολίνο G. Schmid.

Άρθρο στην Huffington Post:
Η προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ αντιμετωπίζεται όπως είναι φυσικό με τεράστιο ενδιαφέρον από όλο τον πλανήτη. Ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ παίζει ένα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ειρήνη, στην παγκόσμια οικονομία και ανάπτυξη. Κάθε πολιτική απόφαση, κάθε ομιλία αλλά και κάθε λέξη της προεκλογικής περιόδου αναλύεται, μεγεθύνεται, ερμηνεύεται.  Δημιουργεί προσδοκίες, ανησυχίες, αναπαράγει η σπάζει στερεότυπα. Ως ελληνίδα πολίτης και πολιτικός και ως πρώην Ευρωπαία Επίτροπος που έχω την τιμή και την χαρά ενός Fellowship στο Harvard, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις θέσεις και τις διαφορές των υποψηφίων για την προεδρία έχοντας πλήρη αίσθηση της σημασίας της εκλογής τους για την Ευρώπη και την Ελλάδα.  
Έτσι, είναι πλέον σοκαριστικό, προσβλητικό και ακατανόητο να ακούω από τον Κυβερνήτη Ρόμνευ να αναφέρεται συνεχώς με κάθε ευκαιρία με απαξιωτικό τρόπο για την Ελλάδα για την κατάσταση που βρίσκεται, και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως χώρα αλλά και ως λαός. Η Ελλάδα διέρχεται μια μεγάλη κρίση, ένα βήμα πριν από να είναι παρόμοια με το Great Depression που βίωσε  η Αμερική και ο αμερικανικός λαός το 1929-1933.  Μια κρίση κατά την οποία ο αμερικανικός λαός υπέφερε και πόνεσε, όμως που με εμπνευσμένη ηγεσία κατάφερε και βγήκε πιο δυνατός, άλλαξε την οικονομία της, την δυναμική της, γνώρισε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλης ευημερίας και έγινε παγκόσμια δύναμη.
Η Ελλάδα, είναι βεβαίως μια μικρή οικονομικά χώρα, αποτελεί μόνο το 1.6% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στα τεράστια λάθη και παραλείψεις του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα όμως, ο ελληνικός λαός όπως και ο αμερικανικός, είναι ένας περήφανος λαός που προσέφερε πολλά στην ανθρωπότητα στον παγκόσμιο πολιτισμό και στην δημοκρατία και δίνει έναν τεράστιο αγώνα με θυσίες οδυνηρές για την έξοδο από την κρίση. Η Ελλάδα είναι επίσης μια χώρα με τεράστια δυναμική, με πολύ καλά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ανεκμετάλλευτους φυσικούς  πόρους και μια πολύ ισχυρή Διασπορά. Μια Διασπορά που ιδιαίτερα στην Αμερική έχει συνεισφέρει και στην οικονομική ανάπτυξη και στις ηθικές αξίες του αμερικανικού έθνους. Και έχει δώσει απτές αποδείξεις για την εργατικότητα, την ευσυνειδησία, ευρηματικότητα και εξωστρέφεια των ελλήνων.
Μου είναι λοιπόν ακατανόητο και γεννά θλίψη πως σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, και ιδιαίτερα μιλώντας σε εθνικό επίπεδο, ο Κυβερνήτης Ρόμνευ επιμένει να αναπαράγει και να χρησιμοποιεί την σημερινή κρίση και κακή περίοδο της Ελλάδας προσβάλλοντας τον ελληνικό λαό και επιδεινώνοντας το αρνητικό κλίμα για την χώρα συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Θέλω να πιστεύω πως αυτό είναι αποτέλεσμα κακών συμβουλών που αντανακλούν άγνοια, και δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του υποψηφίου Προέδρου έναν ηγέτη που χτίζει συμμαχίες και συναινέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο με σκοπό την ειρήνη και την πρόοδο

Θα ήταν γενναίο έστω και τώρα, πριν την ολοκλήρωση της προεκλογικής περιόδου ο Κυβερνήτης Ρόμνευ γνωρίζοντας τον πόνο του Αμερικανικού λαού κατά την διάρκεια της κρίσης του, να δείξει την συμπαράσταση και τον σεβασμό του για τον δύσκολο αγώνα των ελλήνων, επιδεικνύοντας έτσι τις αρετές που χρειάζεται ένας ηγέτης.

Δείτε το άρθρο στην Huffington Post

Η «The Huffington Post» είναι μία από τις δημοφιλέστερες ενημερωτικές ιστοσελίδες στην Αμερική. Αν και είναι κατ’ εξοχή πολιτικό blog, το οποίο καλύπτει ευρύ φάσμα θεμάτων.
Εκτός της Αριάννας Χάφινγκτον και των συνεργατών της, ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών (από πολιτικούς, αναλυτές, ακαδημαϊκούς και επώνυμους στον χώρο τους), συνεισφέρουν σε τακτική βάση.
Βρίσκεται στην πρώτη θέση μεταξύ των 15 δημοφιλέστερων πολιτικών ιστοσελίδων στις ΗΠΑ (Ιούλιος 2012), στην δεύτερη θέση ανάμεσα στα 25 καλύτερα blogs (2009). Μέχρι στιγμής, στην διάρκεια του 2012 έχει καταγράψει 70 εκατομμύρια σχόλια! Είναι στην πρώτη θέση από όλες τις ενημερωτικές ιστοσελίδες (Yahoo, New York Times, BBC, Guardian, CNN, κα), τα σχόλια των οποίων μοιράζονται/αναπαράγονται στο Facebook, στο twitter και τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα.

Άρθρο - παρέμβαση στην Athens Voice με αφορμή το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και την αντανάκλαση του στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος:

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων της κρίσης, οι προγνώσεις για τη διάλυση του ευρώ και τις καταστροφικές επιπτώσεις της, δημιούργησαν ρίγη πανικού σε Βορρά και Νότο, σε Ε.Ε., ΗΠΑ μέχρι και την μακρινή Ασία.

Το 2012 το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών “Prognos” είχε εκτιμήσει ότι η έξοδος Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας από το ευρώ θα στοίχιζε στην παγκόσμια οικονομία 17,2 τρισεκατομμύρια ευρώ! Με απλά λόγια δεν θα έμενε τίποτα όρθιο σε αγορές αλλά και χώρες...Η Ε.Ε. δια των θεσμών της και με την καθοδήγηση της Γερμανίας και Γαλλίας αντέδρασε πολύ αργά, έκανε πολύ λίγα και εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν και πληρώνουν τεράστιο κόστος.

Σήμερα η Ευρώπη φλέγεται: Η Ιταλία φαίνεται ακυβέρνητη με την πλειοψηφία του λαού να ρισκάρει την έξοδο από το ευρώ και τις πολιτικές φωνές της σύνεσης και της συντεταγμένης πορείας να μην μπορούν να πείσουν. Στην Ελλάδα η κρίση συνεχίζει να βαθαίνει με απρόβλεπτες κοινωνικές αντιδράσεις, στην Κύπρο η νέα κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με τεράστια προβλήματα, στην Ισπανία μια κυβέρνηση στα όρια ανοχής και με αποσχιστικά προβλήματα, η Βουλγαρία δεν έχει κυβέρνηση και η Γαλλία βλέπει πια στους δείκτες της τα μηνύματα της κρίσης, ενώ η Βρετανία απειλεί με αποχώρηση από τό ευρωπαικό οικοδόμημα.

Είναι σαφές ότι δεν μιλούμε πια μόνο για οικονομική κρίση. Βιώνουμε μια βαθιά κρίση δημοκρατίας, όπου οι πολιτικοί δεν συναντούν πλέον την υποστήριξη ούτε καν την ανοχή των πολιτών, μια βαθιά κρίση προσανατολισμού για το που πορεύεται η Ε.Ε.. Το τοπίο αλλάζει δραματικά και με ταχύτητα. Ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός, ο εθνοκεντρικός λόγος και η εσωστρέφεια, η άρνηση αυτογνωσίας και κατανόησης του άλλου, η ανάδειξη εκ νέου αρνητικών στερεοτύπων και εθνικών αρετών, φαίνεται να γυρίζουν την Ευρώπη πίσω πριν το 1959.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι εκλεγμένοι δηλαδή ηγέτες των 27) με την ηγεσία της Γερμανίας και την υποστήριξη της Γαλλίας, αρνήθηκαν να διδαχθούν από το παρελθόν και με μυωπική προσέγγιση "τακτοποίησαν" τα προβλήματα των χωρών ως να επρόκειτο για “business” plan μιας επιχείρησης.

Η δημοκρατία, η ειρήνη και η ευημερία δεν επιτυγχάνονται χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις. Παραβλέψαμε οτι υπάρχει το κρίσιμο σημείο, το όριο που αφορά την αντοχή, την αξιοπρέπεια και την προοπτική του ατόμου και του συνόλου πέρα από το οποίο, συντάγματα και νόμοι, οικονομικές αναλύσεις και ορθολογικά επιχειρήματα σαρώνονται από την ορμή της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Η κάθε χώρα έχει τις δικές της αδυναμίες και τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα. Στις χώρες του Νότου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και την Ιταλία, η κρίση ανέδειξε με ένταση τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, αποδόμησε το πολιτικό κατεστημένο, ενοχοποίησε μέχρι...προδοσίας τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις και ανέδειξε πρωταγωνιστές τους εκφραστες των πλέον ακραίων μορφών λαϊκισμού. Η ανασυγκρότηση και οι μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα απαιτούν χρόνο και περιβάλλον εμπιστοσύνης. Αλλιώς, κάθε είδους έκρηξη ίσως διαφορετική από αυτή του παρελθόντος αλλά ίδιας έντασης θα σαρρώσει τα πάντα.

Αν και δεν συνηθίζεται σε άρθρο, καταθέτω το παρακάτω διάγραμμα του Fabian Lindner (Social Europe Journal). Μια δραματική απεικόνιση που δείχνει ότι η αναπτυξιακή βύθιση στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια μετά την κρίση είναι μεγαλύτερη και από αυτή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η οποία ήταν αρκετή για να διαλύσει την Πρώτη Γερμανική Δημοκρατία.
Τώρα που στις πολιτισμένες πολιτείες της Ευρώπης υπάρχει πείνα, οργή και απελπισία μην μας εκπλήσει η αντίδραση των πολιτών Οι Ιταλοί βλέπουν στην Ελλάδα εικόνες από το μέλλον και οι Γερμανοί αρνούνται να μελετήσουν το δικό τους παρελθόν.

Ζούμε σε μία εποχή που οι γεωπολιτικές εξελίξεις, η μεταφορά δηλαδή δύναμης από τη Δύση στην Ανατολή, και οι μεγάλες αλλαγές στη Μέση Ανατολή και την Αφρική απαιτούν μία Ε.Ε. ενωμένη και ισχυρή. Η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης δεν είναι παρά μία μικρή χώρα στο παγκόσμιο σύστημα. Το 2050 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα είναι 9 δισεκατομμύρια, ενώ ο πληθυσμός της Ευρώπης θα ανέρχεται μόλις στο 7%, από 20% το 1950. Οι μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. θα αποτελούν το πολύ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και το Ευρωπαϊκό ΑΕΠ θα είναι μόνο το 10% της παγκόσμιας παραγωγής, και αυτό μειωμένο κατά 30% από το 1950. Κανείς δεν μπορεί πια μόνος του. Για αυτούς τους λόγους μια Ομοσπονδία Εθνών Κρατών είναι μια σοβαρή προοπτική για την ειρήνη και ευημερία των λαών, μια ασπίδα για όλους.

Η Ε.Ε. δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη αλλά ούτε και να καταλήξει σε μία νομισματική συνένωση αποκλινουσών οικονομιών. Η ατζέντα διαμορφώνεται καθημερινά από το συμφέρον των κρατών, δηλαδή από την ανάγκη των ίδιων των λαών. Η ατζέντα αυτή είναι πιά μπροστά μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε εσαεί να παρουσιαστούν ηγέτες ευρωπαϊκού διαμετρήματος για να προσδιορίσουν κατεύθυνση και δράση ούτε το Γερμανικό εκλογικό ημερολόγιο. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να δράσουν. Οι χώρες του Νότου και οι ηγεσίες όλου του πολιτικού φάσματος πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία.

Η Ε.Ε. για να ολοκληρωθεί πρέπει να έχει λαικό αφήγημα προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον και δράση για το παρόν. Το αφήγημα πρέπει να βασίζεται στους πυλώνες ύπαρξης της Ευρώπης προς όφελος των λαών της. Δηλαδή, την ειρήνη, τη δημοκρατία, το νέο γεωπολιτικό της ρόλο, την οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη και την ισομερή κατανομή της ανάπτυξης. Η δράση σημαίνει αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) τώρα και έκδοση χρήματος με ένα παράλληλο επενδυτικό πρόγραμμα σε ευρωπαϊκά δίκτυα που θα τονώσει άμεσα οικονομίες και απασχόληση. Μια νέα περίοδος της Ε.Ε. ξεκινά με τις Ιταλικές εκλογές με το δίλημμα να οριστικοποιείται: πολιτική ενοποίηση ή διάλυση; Θα παλέψουμε με όραμα για το πρώτο για να μην επιτρέψουμε να μας διαλύσει το δεύτερο.

Δείτε εδώ το άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της Athens Voice

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στην εφημερίδα Real News:

Τίτλος οικονομικής εφημερίδας: «Την άφιξη των επικεφαλής της τρόικας αναμένει το οικονομικό επιτελείο, προκειμένου να παρουσιάσει το τελικό σχέδιο για το νέο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων». Τίτλος που αποτυπώνει μία υπαλληλική σχέση σε εκλεγμένη κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας.

Από το 2010 με τoν κίνδυνο της χρεοκοπίας, και  την απειλή της εξόδου από το ευρώ, με τη δυστυχία να απλώνεται  παντού γύρω μας, έπρεπε να προχωρήσουμε γρήγορα στις αναγκαίες από δεκαετίες μεταρρυθμίσεις.
Το μνημόνιο και η τρόικα εισέβαλαν τότε στη πολιτική ζωή του τόπου, διαμόρφωσαν διχαστικές γραμμές, έριξαν και έφτιαξαν κόμματα και αρχηγούς.
Όμως το στοίχημα: μεταρρυθμίσεις με δημοκρατία και εθνική κυριαρχία - όπως αυτή ορίζεται και περιορίζεται στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στην ΕΕ - και ταυτόχρονα προάσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν κερδίθηκε.

Δυστυχώς, το αδύναμο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στην υποκατάσταση του αναγκαίου Εθνικού Σχεδίου με μέτρα, τα οποία επιβάλλονταν και ελέγχονταν ως προς την υλοποίηση τους απο την θεσμικά ανεξέλεγκτη τρόικα . Πολλοί μάλιστα αποδέχθηκαν ως αναγκαία αυτή την πρακτική , απέναντι στην ασυνέπεια και την αδυναμία των κυβερνήσεων να συμφωνήσουν όσα πραγματικά μπορούν και να τα τηρήσουν .
Είναι, όμως, γεγονός ότι αυτός ο ρόλος της τρόικα , απαξίωσε ακόμα περισσότερο την πολιτική στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη και έφερε μια έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης στον ελληνικό λαό με τους πολιτικούς ταγούς του να φαίνονται ότι δεν ξέρουν, δεν θέλουν και δεν μπορούν.

Είμαστε και πάλι σε σταυροδρόμι. Κυβέρνηση  και Αξιωματική Αντιπολίτευση οφείλουν σύντομα να παρουσιάσουν το σχέδιο για τα μετά τον Μάιο του 2014 που λήγει το μνημόνιο και το χρηματοδοτικό κενό είναι δεδομένο.
Και οι δύο έχουν εξαντλήσει με μεγάλη δόση λαϊκισμού τα όπλα της καταγγελίας και της αναδιαπραγμάτευσης, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν τις εκλογές ως όπλο και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Έφτασε η στιγμή του τέλους στις υπεκφυγές και ψέματα στους πολίτες, οι οποίοι θέλουν απάντηση όχι απλά στο «τι φταίει» αλλά και το «τι μέλλει γενέσθαι» .
Πριν όμως απ΄αυτό και επειδή θα συνεχιστεί η σχέση μας με τους δανειστές, η αλλαγή του ρόλου της τρόικα στο πολιτικό σύστημα της χώρας είναι ζήτημα πολιτικό, θεσμικό και εν τέλει θέμα δημοκρατίας.
 Τέλος στην παράκαμψη της  πολιτικά και θεσμικά ορθής σειράς με τον Πρωθυπουργό να  διαπραγματεύεται  με την Τρόικα , την Τρόικα να ελέγχει τους Υπουργούς  και τελικά αυτή να αποφασίζει για τις λεπτομέρειες κάθε μέτρου, ενώ οι Βουλευτές καλούνται να επικυρώνουν αναρίθμητες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Αυτή τη λειτουργία την αισθάνομαι ως εθνική προσβολή που οδηγεί και σε πολιτικό αδιέξοδο και σε διαχειριστικό τέλμα.
Η σχέση κυβέρνησης - Τρόικα θα πρέπει να λειτουργήσει με  σεβασμό στους θεσμούς:
- Σε μια χώρα της Ευρώπης, η οποία βρίσκεται σε τεράστια οικονομική ανάγκη, ο Πρωθυπουργός διαπραγματεύεται με τους ομολόγους του,  
- η Βουλή εγκρίνει (ή όχι) κάθε συμφωνία,
-  οι Υπουργοί εφαρμόζουν την κυβερνητική πολιτική με στόχους και χρονοδιάγραμμα ανά τομέα, με διαφάνεια ώστε να μην υπάρχει η συνεχής σύγχυση με τους αριθμούς.
- Κάθε κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής (η οποία γνωρίζει την συμφωνία)  ελέγχει σε τριμηνιαία βάση, τον αντίστοιχο Υπουργό.
- και η Τρόικα πιστοποιεί με υπηρεσιακούς παράγοντες του κάθε υπουργείου την εξέλιξη των δεδομένων και των οικονομικών μεγεθών.

Θεωρώ υψίστης πολιτικής σημασίας ακόμα και σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες να αποκατασταθεί η έννοια της συλλογικής αυτοπεποίθησης του λαού μας και της πολιτικής αξιοπρέπειας,
παίρνοντας στα χέρια μας την ευθύνη του εθνικού σχεδίου , την ευθύνη των δύσκολων αποφάσεων και το σεβασμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που λειτουργεί με εκλεγμένους αντιπροσώπους οι οποίοι υποστηρίζουν κυβέρνηση και όχι υπαλλήλους…. Αλλιώς, ούτε θεωρίες «δύο άκρων» ούτε δήθεν τσαμπουκάδες απέναντι στον «Τόμσεν» θα μας σώσουν….
 
ΥΓ. Αναμφίβολα κάποιοι θα σκεφτούν ότι «τα λέει κατόπιν εορτής». Τους απαντώ αναγνωρίζω ότι μου αναλογεί από την συλλογική ευθύνη αλλά ως Υπουργός:
- Δεν είδα ποτέ την τρόικα.
- Τήρησα τις προγραμματικές δηλώσεις και εφάρμοσα εθνική πολιτική πχ. νόμος για τα ΑΕΙ
- Αρνήθηκα να υπογράψω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου το Μάρτιο του 2012 και τέλος
- Την παραπάνω πρόταση παρουσίασα δημοσίως, όταν ακόμα ήμουν Υπουργός.

Μετά από οχτώ μήνες προεκλογικής περιόδου, η χώρα έχει άμεση ανάγκη μιας Κυβέρνησης μακράς πνοής, για να την βγάλει από την κρίση.

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι ο Ελληνικός λαός είναι διχασμένος. Στην ιστορία μας οι εθνικοί διχασμοί δεν λύθηκαν ποτέ με κυβερνήσεις νικητών και αντιπολιτεύσεις, επίσης νικητών. Οι εθνικοί διχασμοί επέφεραν πολέμους, καταστροφές, μίσος, φτώχεια και μετανάστευση. Η ιστορία διδάσκει, το παρόν και το μέλλον απαιτούν οι δυνάμεις της χώρας να προχωρήσουν σε όποια μορφή συνεννόησης είναι εφικτή, ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο για την Ελλάδα και το λαό μας.

Αν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε ομαλές, συνήθεις συνθήκες, τότε για να έχουμε μια Κυβέρνηση συνεργασίας, της αναγκαίας μακράς πνοής, πέρα από το μείζον θέμα της αναθεώρησης του μνημονίου απαιτείται αναλυτική προγραμματική συμφωνία των κομμάτων που θα συμμετέχουν, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς – όπως συμβαίνει σε όλες τις Χώρες με παράδοση στις Κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλιώς δεν υπάρχει περιθώριο μακροημέρευσης…

Αν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες εθνικής κρίσης, με στοιχεία επείγοντος, τότε κάθε συζήτηση που επικεντρώνεται στο δυναμικό ρόλο της αντιπολίτευσης θα αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος ως υπεκφυγή ανάληψης ευθυνών, ως άρνηση συνδρομής σε μια κορυφαία εθνική προσπάθεια.

Είναι αυτονόητο ότι, τουλάχιστον για την καθοριστική περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους, ενός νέου πλαισίου που όλοι δηλώνουν πόσο καθοριστικό είναι για την πορεία της Χώρας, η Ελλάδα πρέπει να είναι μια γροθιά. Η διαπραγμάτευση με 16 Κοινοβούλια, που έχουν τις δικές τους αντιθέσεις δεν μπορεί να γίνει με την ελληνική αντιπολίτευση να πετροβολά. Οι Έλληνες μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει χρυσή τομή, ότι πιστεύουμε στο «παν μέτρον άριστον».

Κάθε κόμμα οφείλει να επιδείξει τον επιβεβλημένο βαθμό ευθύνης απέναντι στην πατρίδα και ένα Λαό που υποφέρει.

Πρώτα η Ελλάδα! Τώρα!